Şu içinde bulunduğumuz günlere kadar emeklilerimiz ortalama bir deyişle hallerinden memnun idiler.

Çok fazla detaya girmeden şunu söyleyelim;

6 Şubat depreminde Türkiye’nin yarıya yakın bölümü yerle bir oldu.

Bunun ne manevi ağırlığını, ne maddi hesabını kimselerin yapabilmesi mümkün değildir!

Artı; Mayıs ayı içerisinde Türkiye iki hafta arayla iki kez seçim yaşamıştır.

Bunun maddi ağırlığını da varın hesabını siz yapın diyelim ve Emekli maaşlarına gelelim..

Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki;

Maliye Bakanı Mehmet Şimşek’e Maliye Bakanlığı teklif edildiği yazılıp çizilmeye başlandığı zamanlarda bile..

Mehmet Şimşek’in halini görecektiniz;

Bildiğiniz IMF Direktörlerinin eski Türkiye ziyaretlerindeki kasıntılı halin dışa vurumu vardı oturuşlarında, kalkışlarında bile!

Ne yaptı?

Enflasyonun tek haneli rakamlara düşürülmesini emeklilerin omuzlarına yükledi!

Memura yüzde 85 verirken emekliye 17 buçukla yetindi, Reisin müdahalesiyle yüzde 25’e çıkardı!

Önceki gün demiştik ki;

“Bu taktik Pensilvanya patentlidir!”

Aynı sözlerimizde ısrarcıyız ve yine diyoruz ki;

“Türkiye’de 16 milyon emeklinin oyu var.

Bir o kadar da eş ve yakınları var?

Önümüzdeki Yerel seçimlerde gitti mi elden Büyükşehir Belediyeleri?

Hatta diğer belediyeler de?”

Demek ki neymiş?

Emekli maaş zamlarının olabildiğince düşük tutulması, Ak Parti’nin Yerel Seçimlerde kaybettirilmesi yönünde kurulmuş etkili bir tuzakmış!

Görünen köy kılavuz ister mi?

“Bazen ister!” derdi Dayım..